Os sistemas defensivos invisibles. Os castros ou poboados fortificados da Idade do Hierro do noroeste caracterízanse, entre outras cousas, polos seus defensas. Murallas, fosos ou parapetos convertían estes outeiros habitados en auténticas fortalezas. Alto dous Cubos presenta devanditos elementos, aínda que só son perceptibles a través das elevacións existentes no terreo ou a concentración de pedras en zonas concretas. Nos puntos en que o camiño de acceso empínase, é cando atravesamos dous parapetos, xusto antes de acceder ao castro propiamente devandito.

As cabanas. En torno ao gran «bolo» granítico estrutúranse as construcións do castro. Aínda que se trata dunha mínima parte de todas as que conformarían o poboado, hoxe día poden verse tres edificacións de planta circular. Trátase de casas, polo menos as dúas que contan con atrio interprétanse como tal. Terían unha cuberta cónica realizada con elementos vexetais, e os atrios serían empregados como espazos de traballo cotián. Nos seus interiores apareceron cerámicas ou muíños de pedra que nos falan da vida cotiá dos seus habitantes.

Un miradoiro sobre o Miño. Os castros emprázanse en lugares altos, dominando e controlando a paisaxe. Alto dous Cubos cumpre á perfección coa devandita afirmación. É un auténtico miradoiro sobre dous das vías de comunicación naturais máis importantes desta zona de Pontevedra e Galicia: o tramo final do río Miño antes da súa desembocadura no océano Atlántico e o arranque da Depresión Meridiana. Desde aquí controlábanse explotacións mineiras, terras de labor na Idade do Hierro, o paso da vía XIX que en época romana que comunicaba Bracara Augusta (Braga) con Lucus Augusti (Lugo) ou, xa en época moderna, as vilas fortificadas de Tui e Valença do Minho (Portugal).